100 Χρόνια από την ιμπεριαλιστική συνθήκη της Λωζάνης

[Ληστοσυμμορίτης]

3. Οι διεθνείς συμφωνίες, λοιπόν, όχι μόνο δεν εξασφαλίζουν την ειρήνη, αλλά υποθάλπουν τους ανταγωνισμούς, ακριβώς επειδή αποτυπώνουν έναν προσωρινό «συμβιβασμό» μεταξύ ανταγωνιστικών δυνάμεων. Σε κάθε περίπτωση, η αναθεώρηση διεθνών συνθηκών που καθορίζουν τα σύνορα είναι γεγονός που οδηγεί σε επικίνδυνες εξελίξεις, γι’ αυτό και δεν είναι τυχαία η ένταση της συζήτησης το τελευταίο διάστημα για την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης.

Με τη γραμμή της «Γαλάζιας Πατρίδας» είναι προφανές ότι η Τουρκία δε θεωρεί «πυρήνα της διαφοράς» μόνο τα ζητήματα των θαλάσσιων ζωνών και επεκτείνει συνεχώς τις διεκδικήσεις της. Επομένως, οποιαδήποτε «συμφωνία» με ή χωρίς την προσφυγή σε διεθνές δικαστήριο, για ένα ή περισσότερα ζητήματα, ενισχύει περαιτέρω τις τούρκικες αμφισβητήσεις για τα σύνορα και το καθεστώς των νησιών, για την οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), με δεδομένο ότι η εκ νέου «μοιρασιά της τράπουλας» θα εξελίσσεται σε ένα διευρυμένο πλαίσιο ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων και ανταγωνισμών, μέσα στο οποίο οι αντιθέσεις της αστικής τάξης της Ελλάδας και της Τουρκίας θα εκδηλωθούν με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Κατ’ επέκταση η συνεκμετάλλευση θα ανατροφοδοτεί συνεχώς την αντιπαράθεση προκειμένου η κάθε πλευρά να εξασφαλίσει κάτι παραπάνω από τη μοιρασιά, να προωθήσει τους δικούς της «επενδυτές», και όλο αυτό σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες απαιτήσεις της «ΝΑΤΟϊκής ομπρέλας» που θα σκεπάζει αυτήν τη συμφωνία. Θα δημιουργούνται έτσι νέοι όροι εντάσεων που δεν αποκλείουν ούτε το θερμό επεισόδιο, ούτε τη γενικότερη σύγκρουση.

4. Αντίστοιχα, γίνεται κατανοητό ότι ούτε με την εφαρμογή γενικά του αστικού διεθνούς δικαίου, ούτε μέσα από την «ετυμηγορία» των αστικών διεθνών δικαστηρίων μπορούν να περιμένουν θετικές εξελίξεις οι λαοί της περιοχής, όπως π.χ. με τη νομιμοποίηση από το Δικαστήριο της Χάγης του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία και της ανεξαρτησίας του προτεκτοράτου του Κοσόβου. Τα διεθνή αστικά δικαστήρια λειτουργούν στο πλαίσιο πολιτικών σκοπιμοτήτων, για να διασφαλίζουν με κάθε τρόπο τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα και τους σχεδιασμούς των καπιταλιστικών κρατών, εκδίδοντας μέχρι και αντίθετες αποφάσεις για ίδια ζητήματα39. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Συνθήκης της Λοζάνης, όπου η εκατέρωθεν προβολή νομικών επιχειρημάτων ως «νομιμοποίηση» ότι και οι δυο πλευρές έχουν δίκιο στη βάση του διεθνούς δικαίου, μπορεί να αξιοποιηθεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την έκδοση δήθεν «ισορροπημένης» απόφασης. Το πιο βασικό είναι ότι, με το συνυποσχετικό που θα συνυπογράφεται από τα δυο αστικά κράτη, συμφωνείται η προσφυγή είτε μόνο για το ζήτημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας είτε πιο πιθανά για ένα σύνολο θεμάτων, το Διεθνές Δικαστήριο θα εξετάσει και θα τοποθετηθεί και στα ζητήματα κυριαρχίας όλων των νησιών του Αιγαίου –δημιουργώντας έτσι νέα νομολογία, προς πάσα χρήση, φροντίζοντας κατ’ ελάχιστο «να μη φύγει κανένας παραπονεμένος».

Την ίδια στιγμή, η επίκληση του οπορτουνιστικού ρεύματος στο Διεθνές Δίκαιο και σε διεθνείς οργανισμούς, όπως το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ως δήθεν παράγοντες διασφάλισης της «δίκαιης» συμφωνίας που ευαγγελίζονται, συσκοτίζει το γεγονός ότι τέτοιοι οργανισμοί, στο έδαφος του καπιταλισμού και των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, λειτουργούν για να διασφαλίζουν με κάθε τρόπο τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα και τους σχεδιασμούς των καπιταλιστικών κρατών, με άξονα την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ισχύ κάθε κράτους. Αυτό επιβεβαιώνει και η πρόσφατη ιστορία, με τη νομιμοποίηση, για παράδειγμα, του πόλεμου στη Γιουγκοσλαβία και της ανεξαρτησίας του προτεκτοράτου του Κοσόβου από το Δικαστήριο της Χάγης, αποτελώντας ένα ατράνταχτο παράδειγμα κόντρα στους ισχυρισμούς του οπορτουνισμού ότι τέτοιοι οργανισμοί μπορούν να διασφαλίσουν το δίκιο των λαών.